DE TEKENAAR
dagboekfragment uit 1986
De tekenaar is 77 jaar
Christel Selmouni zal met haar gevoelige kattenaquarellen aan een binnenkort te openen tentoonstelling meedoen in het keramiekhuis dat Kees en ik pas bezochten.Verrassend was het deze naam tegen te komen: Christel. Een vertrouwde naam die me terugplaatste in de sfeer van de Van Gogh werkplaats. Naast elkaar schetsten we het model van de maand. Daar deed ze haar uitspraak: Ik wil professioneel worden.
Sindsdien had ze doorgewerkt en was ze zich volop aan het ontwikkelen. Haar mooie, donkere, jonge stem heb ik in die tijd wel eens in deze bladen omschreven. Toen was m'n aandacht nog niet zo beperkt op eigen welstand gericht. Ruim konden collega's in de kunst me boeien. We waren geboeid door elkaar en door elkaars werk of in andere volgorde.
Een golf van warm vruchtbaar leven omgaf me hier in de Kerkstraat.
Siets Jansonius was aan de telefoon met het oog op het volgende seizoen van de tekenclub. Ik kon alleen maar zeggen heel graag weer te willen meedoen. Nu maar hopen dat ik er capabel voor ben.
Ondertussen had Siets haar verhaal gedaan over haar man die sinds de sluiting van ons tekenseizoen twee operaties had ondergaan. Een prostaatoperatie en daarna een blaasingreep. Poliepen bleken kwade cellen te bevatten die operatief werden verwijderd. Haar laatste woord aan mij, horende mijn mineurtoon, was: "Kop op".
Zeg nu maar eens eerlijk dat ik tot wandelen vrijwel niet komt. En waarom niet? Ik vertrouw het verloop van het verteringsproces in m'n lichaam niet.
Bij een per fiets gedane rit naar de verjaardag van de dominee, had ik voorzieningen getroffen. Zoiets geeft een gevoel van veiligheid. Ik maak er niet graag gebruik van, maar het heeft z'n nut. Dat kleine gazen broekje, daar kan ik het als pamper te gebruiken materiaal tussen stoppen. Je kunt dat ook in een klein tasje meenemen voor het geval dat.
Zou dit een gevolg zijn van de nu al zo lang geleden bestralingen? Was dan toch ook voor mij de operatieve ingreep niet verkieslijker geweest?