Vroeger, toen scheikunde nog een tamelijk nieuwe wetenschap was, kregen de bestaande stoffen allerlei (oude) namen. Werden er nieuwe stoffen ontdekt uitgevonden, gebruikte of bedacht de scheikundige zelf namen voor die stoffen. Daar bestond toen geen enkele regel voor.
Dat waren vaak de namen in de taal en van het land van die wetenschapper.
Zo hebben we bijvoorbeeld in Nederland: "gebluste kalk", gips, water, roest, enzovoort.

Maar tegenwoordig zou dat niet meer kunnen. Er zijn en worden in de loop van de tijd steeds meer nieuwe stoffen gemaakt en gevonden (miljoenen!!). Bovendien is de wereld veel globaler geworden, moet er veel meer worden samengewerkt.
Alle wetenschappen, zeker ook de scheikunde, zijn zo over de hele wereld verspreid dat de naamgeving ook globaal moet zijn. Overal moet die hetzelfde zijn of op zijn minst voor iedereen gemakkelijk herkenbaar.
Er zijn dus regels afgesproken en die afspraken liggen vast in de IUPAC:

IUPAC = International Union of Pure and Applied Chemistry



http://www.molecularium.net/stereo/index.html



http://cheminf.cmbi.ru.nl/wetche/vwo/cdrom05/jmol/models/